"Jak to dobrze być harcerzem"...

   W wielu postach na Onecie pisałam o mojej pracy w ZHP. W harcerstwie znalazłam się przypadkowo, bo jako dziecko nie należałam wcześniej do tej organizacji. Jednak w Studium Nauczycielskim odbyłam kurs, po którym mogłam być instruktorką.

   

   Najpiękniejsze w harcerstwie są wyjazdy na obozy. Każdy organizowaliśmy nad

 jakimś jeziorem, bo jezior ci u nas pod dostatkiem, choć nie są blisko mojej miejscowości. 

   Nigdy sama nie organizowałam wyjazdu na obóz, bo to zbyt kłopotliwe, ale za to urządzałam biwaki harcerzom i uczniom z mojej klasy. Pierwszy obóz, na który pojechałam, zorganizowały dwa szczepy- nasz i zaprzyjaźnionej szkoły. Razem było około 200 harcerzy.

    Komendantem obozu był Jurek, szczepowy z tamtej szkoły, nauczyciel plastyki. Obóz nosił nazwę „Świat Przyjaźni”, każda drużyna miała nazwę jednego państwa, a każdy zastęp- nazwę związaną z tym państwem.

    Jurek dobrał na wyjazd instruktorów- uczniów  ze szkół średnich, którzy przysposobili teren i wcześniej rozbili namioty, a także przygotowali kuchnię, stołówkę, namiot sanitarny i latryny. 

    Dzień na obozie zaczynał się od pobudki  granej przez oboźnego na trąbce. Dźwięk był tak fałszywy, że harcerze od razu zrywali się na równe nogi. Potem mycie w jeziorze, następnie śniadanie i apel poranny. Bardzo mi się podobało, gdy jako drużynowa stawałam do raportu i meldowałam: „Czuwaj druhu komendancie, drużynowa przewodnik Anna …zgłasza drużynę… do raportu. Stan 25 druhów, wszyscy obecni.” 

  Po apelu było mnóstwo zajęć, a wieczorem ognisko. Cudowna chwila, …ciemno, …komendant rozpala ognisko, obowiązkowo jedną zapałką, potem pieśń „Płonie ognisko i szumią knieje” i gawęda komendanta. A potem śpiewy, występy, np. inscenizacja jakichś książek.

   Moja drużyna przedstawiała scenę ślubowania Zbyszka z Bogdańca oraz pojedynek Zbyszka z Rotgierem. Inna drużyna- przygody Jacka i Placka z powieści Kornela Makuszyńskiego. Przez cały dzień druhowie i druhenki szykowali kostiumy, tarcze, miecze, pisali role, uczyli się do występu.

    A potem znów pieśń „Już do odwrotu głos trąbki wzywa” i apel wieczorny. Przed snem wspólna pieśń „Dobranoc, dobranoc, dobranoc, druhenko ma, druhenko ma” i „Słoneczko już gasi złoty blask, za chwilę niebo błyśnie czarem gwiazd. Dobranoc już”.

    Czyż to nie cudowne? Obóz rozbity był w lesie iglastym, pogoda dopisała, czasami nawet panował niesamowity upał. Wtedy świerki pachniały żywicą, aż w nosie kręciło. 

    Codziennie druhowie kąpali się w jeziorze. Podczas kąpieli obowiązywał niesamowity reżim, bo przecież odpowiadaliśmy za zdrowie i życie powierzonych nam dzieci. Ratownik Olek nie dopuszczał do żadnych ekscesów, kto się nie podporządkował, wychodził z wody. Kąpielisko było oznaczone, ogrodzone zrobionymi przez nas pomostami. Nie wolno było podtapiać kolegów, bez potrzeby krzyczeć: ”Ratunku!”.

   Na drugiej stronie jeziora była jakaś kolonia. Gdy widziałam brak dyscypliny tamtych dzieci i ich opiekunów, to trafiał mnie szlag. U nas wszystko było jak w zegarku, dyscyplina, porządek, …a tam…

   Ten obóz nauczył mnie odpowiedzialności za dzieci.  Jestem dumna, że nigdy żadne dziecko będące pod moją opieką nie ucierpiało. Wszystkie oddawałam rodzicom w całości- szczęśliwe, wypoczęte i brudne…

    Czuwaj, wszystkim druhom!

    Aha, w ZHP dosłużyłam się stopnia podharcmistrza.