Na naszej klasie.pl jedna z moich uczennic, z którą do tej pory utrzymuję kontakt, napisała:
„Chyba to było w
VI, a może w VII klasie…,
data – 21 marca.
A zrobiliśmy „coś”, czego w ‚tamtych czasach’ się nie robiło
ot tak sobie…
Zwialiśmy prawie całą klasą z lekcji, pozostała jedna osoba.
Czy pamiętacie notatkę, jaką sami sobie wpisywaliśmy do dzienniczka, a była ona dyktowana przez naszą kochaną wychowawczynię Panią (skasowałam nazwisko).
Ja do dziś pamiętam jej początek:
„Moja głupota posunęła się do tego stopnia, że…”
To były czasy!
Och! Jak tu wrócić do tamtych lat…
Pozdrawiam wszystkich, a szczególnie moją najlepszą wychowawczynię.
Później w swojej karierze uczniowskiej nie spotkałam równie cudownego
pedagoga, polonisty, człowieka. A i moi synowie przez wszystkie lata szkolne
nie mieli tego szczęścia”.data – 21 marca.
A zrobiliśmy „coś”, czego w ‚tamtych czasach’ się nie robiło
ot tak sobie…
Zwialiśmy prawie całą klasą z lekcji, pozostała jedna osoba.
Czy pamiętacie notatkę, jaką sami sobie wpisywaliśmy do dzienniczka, a była ona dyktowana przez naszą kochaną wychowawczynię Panią (skasowałam nazwisko).
Ja do dziś pamiętam jej początek:
„Moja głupota posunęła się do tego stopnia, że…”
To były czasy!
Och! Jak tu wrócić do tamtych lat…
Pozdrawiam wszystkich, a szczególnie moją najlepszą wychowawczynię.
To jeszcze nie wszystko, bo byłam tak wściekła, że kazałam mojej klasie przyjść do szkoły w najbliższą wolną sobotę i przeprowadziłam trzy lekcje: dwie języka polskiego i jedną matematyki. Moja uczennica, której imienia nie podaję, bo jest rzadko spotykane, pomyliła się, byli wtedy młodsi, bo na matematyce uczyłam ich o liczbach ujemnych po wcześniejszej konsultacji z matematyczką.
Jak widać po wpisie mojej wychowanki, chyba uczniowie nie mieli pretensji, poza tym już nigdy nie uciekli z z żadnych lekcji, a to
było moim celem. Też wtedy nie miałam wolnej soboty, ale to nie było ważne. Dzieci w grupie poza szkołą powinny zawsze być pod opieką osoby dorosłej, szczególnie teraz, gdy jest o wiele niebezpiecznej niż w tamtych czasach.
Dodam, że gdy byłam w liceum, też zwialiśmy całą klasą, jednak wtedy byliśmy dużo starsi. Też nam się oberwało, ale już nie pamiętam, jak nas ukarano.
Takie wspomnienia są po prostu cudne! I jak to fajnie czytać po tylu latach....
OdpowiedzUsuńpozdrawiam serdecznie znad filiżanki kawy :)
Agnieszko, wtedy nie było mi do śmiechu, ale teraz wspominam z rozrzewnieniem, bo przez pięć lat byłam wychowawczynią tej klasy i bardzo się zżyłam z dziećmi i ich rodzicami.
UsuńSerdecznie pozdrawiam przed obiadem.
Sama nie wagarowałam w pierwszy dzień wiosny /mieliśmy w szkole średniej rygor okropny chociaż w inne dni zdarzało się mi wagarować/, ale gdy syn chodził do szkoły było to już bardzo modne i powszechne. Tak czy inaczej - miło wspominać taką niesubordynację, która kończyła się z reguły spokojnie. Teraz to pewnie inaczej wygląda, ale teraz wszystko jest inne. Moja Babcia mawiała : dawniej to było inaczej.....Pozdrawiam droga Aniu wiosennie, chociaż w domu mamy chorobę :)
OdpowiedzUsuńAnulko, w moim liceum też panował rygor, ale moja klasa nie była w ciemię bita, ustawiliśmy się w pary przed szkołą, na przodzie stał najwyższy uczeń- drugoroczny Gienio, który dla niewtajemniczonych wyglądał jak nauczyciel. Oczywiście poszliśmy do lasu.
UsuńTeraz uczniowie zamiast mówić, że jest pierwszy dzień wiosny, twierdzą, że to dzień wagarowicza.
Droga Anulko, życzę Wam zdrowia
W podstawówce nie chodziliśmy na wagary, ale w liceum poszliśmy z łaciny i następnego dnia łacinnik, którego zresztą nikt nie lubił, zrobił nam karną kartkówkę...wiedzieliśmy, że wszyscy dostaną dwóje.
OdpowiedzUsuńTeraz, aby zapobiec wagarom w pierwszy dzień wiosny robimy tego dnia pokaz szkolnych talentów, kto chciałby iść na wagary, gdy ma okazję zaprezentować się przed szkołą?
Jotko, kiedyś uciekliśmy z fizyki w Prima Aprilis, ale wcześniej umówiliśmy się z jakąś klasą z pobliskiego Technikum Górniczego, że zamienimy się szkołami. Każdy z nas znał numer i nazwisko swego odpowiednika. Zabawa była przednia, ale i tak nam się porządnie oberwało, bo fizyk potem zrobił kartkówkę z tematu, na którym nie byliśmy. Mój odpowiednik z technikum zarobił ocenę dobrą, bo wymusiłam na nauczycielu, aby na tyle ocenił jakiś jego rysunek techniczny.
UsuńW mojej szkole samorząd szkolny zawsze wymyślał coś ciekawego, aby uczniowie nie wagarowali, ale to było dopiero później.
Wstyd się przyznawać, ale nigdy nie byłam na wagarach. Raz tylko zerwałam się wcześniej z lekcji, ale to nie podciągnęłabym pod wagary, ale raczej formę protestu przeciwko jednej rzeczy. Nie skończyło się to jednak dla mnie dobrze, więc wszelkie tego typu pomysły wywietrzały mi z głowy.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie
Karolino, wydaje mi się, że gdyby cała klasa wybierała się na wagary, to byś się nie wyłamała z grupy.
UsuńSerdecznie pozdrawiam.
Zwialiśmy na wagary w Dzień Wiosny to było w liceum ...jedna osoba się wyłamała i nie miała już życia do końca szkoły . Im większy rygor tym pokusa wagarów większa. :) Myślę ,że w szkołach już to rozumieją i dlatego organizuje się z okazji pierwszego dnia wiosny różnego rodzaju luźne zajęcia by młodziakom nie chciało się uciekać ...:)
OdpowiedzUsuńYolanthe, klasa potrafi być solidarna w takich przypadkach jak wagary.
UsuńDzień Wagarowicza został usankcjonowany, aby dzieci nie włóczyły się po lasach, parkach czy mieście, bo wtedy łatwo natknąć się na różnej maści chuliganów, którzy mogą dzieciakom zrobić krzywdę.
Kochana Aniu, wracam do blogowania. Wreszcie mam możliwości i ochotę. Oto mój nowy adres, bo niestety, nie potrafię wejść na dawny blog: www.grubyzeszyt.blogspot.com
OdpowiedzUsuńPozdrawiam najserdeczniej.
Marto, juz byłam na Twoim blogu i przeczytałam wszystkie posty.
UsuńCzy Misiek nigdy nie wagarował?
Pozdrawiam.
Aniu, z Miśkiem miałam w poprzedniej klasie nie lada problem. Owszem zebrało mu się na wagorowanie i to tak perfidne, że po powrocie z pracy zastawałam w domu grzeczne dziecko, które nawet lekcje miało odrobione. Trwałabym w błogiej nieświadomości gdyby nie telefon od wychowawczyni. Na szczęście w porę podjęta interwencja poskutkowała. Musieliśmy jednak wyciągać Miśka z kłopotów, nadrabiać materiał, rozmawiać z nauczycielami. Wsparła mnie wtedy, samotną matkę szwagierka oraz jej mąż - ojciec chrzestny mojego syna i brat mojego byłego męża. Doceniłam pomoc, choć czułam się niezręcznie. Jednak co kilka autorytetów to nie jeden, a mój rodzicielski został mocno przez świętej pamięci tatusia nadwyrężony.
UsuńMarto, na szczęście moje dzieci osobiste rzadko wagarowały, a w podstawówce nigdy nie były na wagarach. Dopiero w liceum.
UsuńNie dziw się Miśkowi, dorośli często nie zdają sobie sprawy, że ich postępowanie odbija się na dzieciach.
Pozdrawiam cieplutko.
Pamiętam, że i ja kiedyś poszłam na wagary i mój Tata gęsto się tłumaczył w moim imieniu:) Piękne dni...
OdpowiedzUsuńPawanno, wagary są obowiązkowe, ale obowiązkiem nauczycieli jest ukaranie uczniów.
UsuńSerdeczności.
Klik dobry:)
OdpowiedzUsuńNa wagarach nigdy nie byłam. Nie pamiętam, aby ktokolwiek z mojej klasy wagarował. Nie wiem, dlaczego. Może wtedy wagary u nas nie były modne?
Pozdrawiam serdecznie.
AlEllu, aż nie wyobrażam sobie, że nie wagarowałaś, bo to jest normą dla uczniów.
UsuńWagary chyba zawsze były modne i to od niepamiętnych czasów.
Gorąco pozdrawiam.
Naprawdę nie przypominam sobie wagarowania. Może po prostu zapomniałam...
UsuńNiezłą nauczkę dałaś, Anno swoim podopiecznym:-) A ten wpis Twojej byłej uczennicy świadczy o tym, że dobrze ją zapamiętali. I chociaż w pierwszym momencie pewnie byli na Ciebie źli to z czasem wyciągnęli z niej naukę i zrozumieli, że kierowała Tobą troska o nich i ich bezpieczeństwo. A dzisiaj takie wspomnienia są bezcenne.
OdpowiedzUsuńGdy byłam w podstawówce to Dzień Wagarowicza nie był jeszcze 'w modzie'. Za to w ogólniaku wagarowaliśmy dość często i byliśmy stałymi gośćmi na dywaniku u dyrektora:-) Fajnie było:-)
Pozdrawiam serdecznie!
Amasjo, doskonale pamiętam największych łobuzów i klasowe wybryki. Dziwne, ale łobuziaki, którym się często ode mnie obrywało, kłaniają mi się w pas, gdy mnie spotykają na neutralnym gruncie.
UsuńSerdecznie pozdrawiam.
Dobra nauczka. Dziś nie do pomyślenia i właśnie tego brakuje w obecnych czasach. Wszystko jest takie sztampowe, no może strajk wybiega poza ramy :) Pozdrawiam miło.
OdpowiedzUsuńZbyszku, teraz nauczyciele nie mają takiej swobody jak kiedyś i rodzice są inni, przeważnie o byle co mają pretensje do nauczyciela.
UsuńWtedy rodzice rozumieli, że robię to dla dobra ich dzieci.
Całym sercem jestem za strajkującymi nauczycielami, bo wiem, jaką po 35 latach pracy mam emeryturę.
Pozdrawiam cieplutko.
Witaj prawie wiosennie
OdpowiedzUsuńTak, od kilku dni czuć już prawdziwą wiosnę w powietrzu
A to przywiewa wspomnienia o pierwszym dniu wiosny w latach szkolnych. Pamiętam, że nie zawsze uciekaliśmy ze szkoły, ale wówczas lekcje praktycznie nie było, bo przebieraliśmy się w najdziwniej, jak się w tamtych czasach dało i nauczyciele nie byli w stanie traktować nas na poważnie.
Mam nadzieję, że wiosna zapukała do Twoich drzwi, rozgościła się w Twoim życiu i zamierza zostać na dłużej.
Podobnie jak Ty kiedy świeci słońce, kiedy wszystko budzi się do życia, to czuję uśmiech natury skierowany właśnie do mnie. Budzi się we mnie nadzieja, że wszystko musi się ułożyć i że dam sobie radę z tymi kłodami, które czasem znajduję pod nogami.
Na nadchodzące dni życzę Ci wiele optymizmu i już czekam na Twoje wiosenne słowo
Nasi uczniowie robili psoty w Prima Aprilis, zamieniali się klasami, oszukiwali nauczycieli i siebie wzajemnie a chłopcy przebierali się z dziewczyny, czym wzbudzali sensację.
UsuńWiesz, że marzec jest kapryśny i po kilku ciepłych dniach następują dni chłodne. We wtorek możliwe, że spadnie śnieg, choć w sobotę niektórzy się opalali.
Napisz kiedyś, jakie to kłody pod nogi rzuca Ci życie, bo zawsze o tych kłodach wspominasz, ale nigdy dokładnie.
Pozdrawiam wiosennie.
Kiedy chodziłam do podstawówki, to nie było chyba jeszcze zwyczaju obchodzenia dnia wagarowicza. W ogólniaku, w pierwszym roku zostałam sama w szkole, bo nie powiedziano mi, że wszyscy się zrywają. Czułam się głupio i byłam nieszczęśliwa, bo pominięta. W następnych latach, by zapobiec niekontrolowanym ucieczkom, organizowano na boisku szkolnym festyn, na który wolno było przyjść ubranym w dowolny sposób, a nie w obowiązującym mundurku. Wszystkiego dobrego na wiosnę.
OdpowiedzUsuńIwono, nie pamiętam, kiedy pierwszy dzień wiosny przemieniono w dzień wagarowicza.
UsuńW mojej klasie też została jedna osoba, ale już nie pamiętam, kto to był. Możliwe, że spokojna Joasia, która nie chciała robić mi przykrości.
Teraz chyba wszystkie szkoły organizują zabawy dla uczniów, żeby nie kusiła ich ucieczka.
Cieplutko i wiosennie pozdrawiam.
Wpis uczennicy po prostu bezcenny.
OdpowiedzUsuńZwialiśmy w ogolniaku, całą klasą wiosną na piachy...
A w podstawowej wychowawczyni uciekała z nami...
Faktycznie w moich (naszych) czasach jeśli się chodziło na wagary (nie tylko z powodu pierwszego dnia wiosny) odczuwało się stres, były jakieś wyrzuty sumienia. Teraz jakoś swawolniej młodzież do tego podchodzi. Jako belfer radziłem sobie w taki sposób, że wybierałem się na wagary razem z uczniami... nie na wszystkie lekcje, tylko na moje, jeśli oczywiście była taja sposobność... pozdrawiam
OdpowiedzUsuń