Rodzice, ich niepełnosprawne dorosłe dzieci i rząd

   Na pewno są kobiety, które nie chcą być matkami, jednak są one w mniejszości. Malutkie dzieciątka są przecież takie kochane i słodkie. Chce się je przytulić, wycałować, wypieścić. Małe dziewczynki można ubierać jak laleczki.

Jestem matką dwojga już dorosłych dzieci - syna i córki, urodziłam wiele lat po ślubie, bo wcześniej się nie udało. Nikt nie pomagał mi w ich wychowaniu, sama dałam sobie radę, choć było trudno. Jedynie pomagał mi mąż.
   Miałam to szczęście, że dzieci były zdrowe, choć syn jest alergikiem, o czym dowiedziałam się dopiero, gdy miał osiem lat.
   Już od tygodnia obserwuję matki, które z dorosłymi dziećmi niepełnosprawnymi rozpoczęły strajk w sejmie. Przypomniała mi się piosenka "Wyspa dzieci" zespołu "Dwa plus jeden". Proszę zwrócić uwagę na ostatnią zwrotkę:


Jest wyspa, wyspa za morzem dziewięciu miesięcy,

Gdzie dzieci rosną, rosną! Rosną na drzewach,
A słońce rozdaje im złote szturchańce,
I mogą, i mogą, i mogą jak jabłka dojrzewać.
A kiedy, kiedy wichura nadciągnie od morza,
I gałąź o gałąź, o gałąź! O gałąź zastuka.
Zaczyna się wielkie, jesienne spadanie.
Za brzdącem brzdąc, za brzdącem brzdąc leci jak grucha.

Bęc, bęc, już jeden leci,
Pac, pac, pac już drugi spadł,
Bęc, bęc, sypią się dzieci,
Pac, pac, pac, tłusty, różowy grad.

Pod wieczór, pod wieczór na wyspę przychodzą dorośli,
I chodzą i gapią, i gapią! Gapią się wkoło.
Zawsze mijają te dzieci, co płaczą.
A biorą, a biorą, a biorą ze sobą wesołe.

   Widocznie na "wyspę dzieci" przyszłam wyjątkowo wcześnie  i trafiły mi się dzieci "wesołe", ale tym, którzy się spóźnili, przypadły dzieci "płaczące".

   Współczuję tym matkom, które mają dzieci niepełnosprawne i znikąd nie otrzymują pomocy. Z przerażeniem przyglądam się strajkowi zdesperowanych matek i trzymam za nie kciuki, aby się nie poddały bezdusznemu rządowi.