Uratowani!!!

   Cały świat wstrzymał oddech, gdy okazało się, że w w jaskini zostało uwięzionych dwunastu młodych piłkarzy z Tajlandii wraz z 25-letnim trenerem. Nie wierzę, aby był ktoś w Polsce, kto o tym by nie słyszał, bo dzięki stacji TVN24 mogliśmy słuchać bezpośrednich relacji od specjalnego wysłannika.
  
Chłopcy zostali odcięci od wyjścia, gdy korytarz, którym weszli, wypełnił się wodą. Dobrze, że ich trener był w przeszłości mnichem buddyjskim, bo nauczył ich medytacji, która pomogła przetrwać w zupełnych ciemnościach, na małym skrawku skał, bez pożywienia, lekarstw, ciepłej odzieży i jakiegokolwiek kontaktu ze światem zewnętrznym. Trener odmawiał sobie pożywienia, bo wolał, aby chłopcy się najedli, dlatego to on był najbardziej wyczerpany.

Na dodatek chłopcy byli wysportowani i zdyscyplinowani, nie spędzali wolnych chwil przy laptopach, lecz na treningach.
   Gdy angielscy płetwonurkowie jaskiniowi ich odnaleźli, radość była ogromna, ale powstał problem, jak wyciągnąć trzynaście osób z 4-kilometrowego korytarza, który był zalewany monsunowym deszczem.
   To było prawdziwe wyzwanie dla nurków z całego świata, a szczególnie dla dwóch Anglików, którzy pierwsi odnaleźli zaginionych. Do tej pory nikt nie przeprowadzał takich akcji i nikt nie dawał gwarancji, że się powiedzie.
   Na szczęście udało się po kolei wyprowadzić wszystkich z pułapki, w której się znaleźli. Myślę, że jeszcze długo świat będzie żył tą sensacją, a szczególnie, gdy młodzi piłkarze z drużyny "Dzikich Dzików" oraz ich wspaniały trener opuszczą szpital i opowiedzą, dlaczego weszli do jaskini i zawędrowali tak daleko w głąb.
   Podobnie było w 2010 roku, gdy 33 chilijskich górników w wyniku tąpnięcia zostało uwięzionych pod ziemią.
   Wspaniała jest solidarność ludzi z całego świata, którzy w przypadku takich katastrof spieszą z bezinteresowną pomocą.

"Mało nas do pieczenia chleba"

Kilka lat temu pisałam post na blogu Onetu pod tym samym tytułem, tylko że wtedy dotyczył on mniejszej ilości dzieci w Polsce. Teraz przeczytałam, że w kraju brakuje pracowników fizycznych, a ci, którzy są, przy każdej okazji porzucają pracę, gdy ktoś im oferuje lepsze warunki lub większe wynagrodzenie. Po prostu z dnia na dzień przestają przychodzić do pracy. Jednym słowem, w Polsce brakuje rąk do pracy. Jest to spowodowane nie tylko tym, że fachowcy wyjechali do pracy za granicę, bo to czynili już, od kiedy Unia Europejska otworzyła nam granice i możliwość pracy w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Belgii, Islandii, Holandii.
   W czym innym upatruję takiego stanu rzeczy. Poprzedni rząd dobrze wiedział, że nastąpi taka sytuacja i kiedyś zabraknie pracowników fizycznych, dlatego podwyższył wiek emerytalny, co Polakom bardzo się nie spodobało, lecz nie liczyli się z tym, że dostaną głodowe emerytury i będą musieli dorabiać. Moje młode koleżanki wręcz płakały, że będą musiały pracować do 67 roku życia, bo już teraz po dziesięciu latach pracy miały dosyć.

    Uważam, że kolejną przyczyną jest rozdawnictwo pieniędzy- słynne 500+. Matki z trojgiem dzieci zwolniły się z pracy, bo jako bezrobotne będą dostawały 1500 złotych, więc nie opłaca się pracować.
   Z jednej strony to dobrze, bo zwolniły się miejsca dla młodych, którzy bezskutecznie poszukiwali pracy, z drugiej strony, kobiety, które porzuciły pracę, nie pomyślały, że nie wypracowały sobie emerytury i w przyszłości nie będą miały z czego żyć. Wiem, jak trudno jest jednocześnie pracować i wychowywać dzieci, dlatego dwa razy byłam na bezpłatnym urlopie macierzyńskim i ledwo wiązałam koniec z końcem.
   Jedynym ratunkiem są Ukraińcy, których w Polsce jest  bardzo dużo, ale nikt nie potrafi podać dokładnej liczby. W moim województwie rzekomo przebywa ich 60 tysięcy, może dlatego że blisko mają do granicy z Niemcami. 
   Z takiej sytuacji cieszą się właściciele firm budowlanych, którzy chętnie ich zatrudniają i nawet sporo płacą, aby nie uciekli do innej firmy.
   Dlatego nie powinniśmy narzekać na przybyszów ze wschodu, bo bez pracy ich rąk nie mielibyśmy domów, dróg, ulic, a nawet kasjerów w marketach. Teraz trzeba mieć dużo szczęścia, aby znaleźć kogoś, kto chciały nam zrobić remont mieszkania.

Mundial, piwo i czipsy

   Co cztery lata świat ogarnia szaleństwo z powodu mundialu, czyli mistrzostw świata w piłce nożnej. Pamiętam jeszcze czasy, gdy grały Orły Górskiego, ale poza kibicowaniem nie było mowy o niczym innym.
   Teraz mundial to okazja dla handlowców, aby sprzedawać wszystko, co tylko można opatrzyć szalikiem kibica, piłką lub... zdjęciem Roberta Lewandowskiego. Miesiąc przed mundialem nie mówi się o niczym innym, tylko o naszej reprezentacji, która już wyjechała do Rosji, bo tam odbywają się tegoroczne mistrzostwa świata.

 Najważniejszym wydarzeniem była kontuzja Kamila Glika i dywagacje, czy będzie grał, czy też nie. Nawet kolano J. Kaczyńskiego odeszło w cień. Moja ulubiona stacja informacyjna bez przerwy podgrzewała ten temat, który przecież nie wszystkich interesował. Ufff, wydaje się, że Glik będzie grał, więc wszyscy odetchnęli z ulgą.
   Większość reklamodawców to oficjalni sponsorzy naszych piłkarzy, co z dumą jest podkreślane przy każdej reklamie. 

Wszystkie produkty spożywcze nadają się do jedzenia i picia podczas oglądania meczu. Jeszcze trochę, a świat się rozpije i utuczy. Od razu się przyznam, że nigdy nie piłam piwa, choć moja druga połowa je lubi, ale tylko z sokiem malinowym. 
   Widocznie bez piwa nie ma kibicowania, więc nie kibicuję. Do tego koniecznie trzeba przegryzać czipsy, słone paluszki, wszelkie ciasteczka czy też kabanosy.
   Wystarczy otworzyć jakąkolwiek gazetkę reklamową, aby zobaczyć, że jedna strona jest poświęcona wszystkiemu, co dotyczy mundialu. W reklamach króluje oczywiście Robert Lewandowski , który chyba nie reklamuje jedynie podpasek.
   Onet zachwyca się dziewczynami piłkarzy, które chętnie pokazują się w  strojach kąpielowych  i trwa licytacja, która ma ładniejszy biust, jędrniejszą pupę oraz najdłuższe nogi. Żona Lewandowskiego cały czas zakrywa buzię córki, choć według mnie wszystkie małe dzieciaczki są do siebie podobne i Klara się od nich nie różni. Ostatnio czytałam tytuł o tym, jakież to ubranko nosi, jako że mnie to nie interesowało, to do tej pory nie wiem. To naprawdę nie jest royal baby, aby z tego powodu popadać w histerię.
   Może jestem trochę uszczypliwa, ale to wszystko, o czym napisałam, ani trochę mi się nie podoba.

"Jak to dobrze być harcerzem"...

   W wielu postach na Onecie pisałam o mojej pracy w ZHP. W harcerstwie znalazłam się przypadkowo, bo jako dziecko nie należałam wcześniej do tej organizacji. Jednak w Studium Nauczycielskim odbyłam kurs, po którym mogłam być instruktorką.

   

   Najpiękniejsze w harcerstwie są wyjazdy na obozy. Każdy organizowaliśmy nad

 jakimś jeziorem, bo jezior ci u nas pod dostatkiem, choć nie są blisko mojej miejscowości. 

   Nigdy sama nie organizowałam wyjazdu na obóz, bo to zbyt kłopotliwe, ale za to urządzałam biwaki harcerzom i uczniom z mojej klasy. Pierwszy obóz, na który pojechałam, zorganizowały dwa szczepy- nasz i zaprzyjaźnionej szkoły. Razem było około 200 harcerzy.

    Komendantem obozu był Jurek, szczepowy z tamtej szkoły, nauczyciel plastyki. Obóz nosił nazwę „Świat Przyjaźni”, każda drużyna miała nazwę jednego państwa, a każdy zastęp- nazwę związaną z tym państwem.

    Jurek dobrał na wyjazd instruktorów- uczniów  ze szkół średnich, którzy przysposobili teren i wcześniej rozbili namioty, a także przygotowali kuchnię, stołówkę, namiot sanitarny i latryny. 

    Dzień na obozie zaczynał się od pobudki  granej przez oboźnego na trąbce. Dźwięk był tak fałszywy, że harcerze od razu zrywali się na równe nogi. Potem mycie w jeziorze, następnie śniadanie i apel poranny. Bardzo mi się podobało, gdy jako drużynowa stawałam do raportu i meldowałam: „Czuwaj druhu komendancie, drużynowa przewodnik Anna …zgłasza drużynę… do raportu. Stan 25 druhów, wszyscy obecni.” 

  Po apelu było mnóstwo zajęć, a wieczorem ognisko. Cudowna chwila, …ciemno, …komendant rozpala ognisko, obowiązkowo jedną zapałką, potem pieśń „Płonie ognisko i szumią knieje” i gawęda komendanta. A potem śpiewy, występy, np. inscenizacja jakichś książek.

   Moja drużyna przedstawiała scenę ślubowania Zbyszka z Bogdańca oraz pojedynek Zbyszka z Rotgierem. Inna drużyna- przygody Jacka i Placka z powieści Kornela Makuszyńskiego. Przez cały dzień druhowie i druhenki szykowali kostiumy, tarcze, miecze, pisali role, uczyli się do występu.

    A potem znów pieśń „Już do odwrotu głos trąbki wzywa” i apel wieczorny. Przed snem wspólna pieśń „Dobranoc, dobranoc, dobranoc, druhenko ma, druhenko ma” i „Słoneczko już gasi złoty blask, za chwilę niebo błyśnie czarem gwiazd. Dobranoc już”.

    Czyż to nie cudowne? Obóz rozbity był w lesie iglastym, pogoda dopisała, czasami nawet panował niesamowity upał. Wtedy świerki pachniały żywicą, aż w nosie kręciło. 

    Codziennie druhowie kąpali się w jeziorze. Podczas kąpieli obowiązywał niesamowity reżim, bo przecież odpowiadaliśmy za zdrowie i życie powierzonych nam dzieci. Ratownik Olek nie dopuszczał do żadnych ekscesów, kto się nie podporządkował, wychodził z wody. Kąpielisko było oznaczone, ogrodzone zrobionymi przez nas pomostami. Nie wolno było podtapiać kolegów, bez potrzeby krzyczeć: ”Ratunku!”.

   Na drugiej stronie jeziora była jakaś kolonia. Gdy widziałam brak dyscypliny tamtych dzieci i ich opiekunów, to trafiał mnie szlag. U nas wszystko było jak w zegarku, dyscyplina, porządek, …a tam…

   Ten obóz nauczył mnie odpowiedzialności za dzieci.  Jestem dumna, że nigdy żadne dziecko będące pod moją opieką nie ucierpiało. Wszystkie oddawałam rodzicom w całości- szczęśliwe, wypoczęte i brudne…

    Czuwaj, wszystkim druhom!

    Aha, w ZHP dosłużyłam się stopnia podharcmistrza.

  

Brawo, Poznań!

   Kilkakrotnie na blogu Onetu pisałam na temat zapłodnienia in vitro, raz nawet po takim poście mój blog znikł, a pojawił się napis: "Ta witryna została zarchiwizowana lub zawieszona", co niesamowicie mnie zdenerwowało. Na szczęście po kilku godzinach skończono moją witrynę zawieszać lub archiwizować. Było to po moim krytycznym wpisie, gdy Jerzy Zelnik wypowiedział się, że dzieci z in vitro rodzą się jakieś krzywe lub połamane, zaś inny "mędrzec" dostrzegał na czołach takich dzieci jakieś bruzdy.
   

Wiem, jak bardzo rodzice za wszelką cenę chcą mieć własne dzieci i będą się imali wszelkich sposobów, aby je urodzić. Obecny rząd i Kościół katolicki preferują naprotechnologię, a potępiają bardzo skuteczną metodę in vitro.  Poprzedni rząd ją finansował, a minister zdrowia w rządzie PiS, Konstanty Radziwiłł, który już odszedł w niepamięć, zlikwidował  refundację oraz zakazał sprzedaży tabletki "dzień po" bez recepty. Na szczęście samo zapłodnienie in vitro nie zostało zakazane, ale nie wszystkich rodziców na to stać i czasami całe rodziny zapożyczają się, aby wspomóc parę, która nie może mieć dziecka. Wiem, że można adoptować dziecko i jest to chwalebne, ale czy wszyscy chcą to zrobić?
  

   Niedawno  z zadowoleniem przeczytałam artykuł o tym, że w Poznaniu w ramach miejskiego programu in vitro urodziły się pierwsze dzieci, są to bliźnięta, chłopczyk i dziewczynka, a jeszcze potomstwa spodziewa się 87 par.
  

"Poznański program in vitro działa w Poznaniu od połowy ubiegłego roku (...)
Pary, które chciałyby skorzystać z dofinansowania w ramach programu, nadal mogą się zgłaszać. Program zakłada dofinansowanie do 5 tys. zł do każdej z trzech prób dla danej pary. Koszt realizacji programu wynosi ponad 1,8 mln zł rocznie; program ma być realizowany do 2020 roku."

   Wśród kryteriów, jakie muszą spełniać pary starające się o dziecko, są między innymi:

1. Udokumentowane, bezskuteczne leczenie niepłodności.

2. Wiek kobiety w granicach 20-43 lata.

3. Zamieszkanie na terenie Poznania.

  Jeśli ktoś uważa, że zapłodnienie in vitro jest grzechem, niech korzysta z mało skutecznej naprotechnologii, bo przecież korzystanie z zapłodnienia in vitro nie jest obligatoryjne. Na kalendarzyki małżeńskie, o których też pisałam na blogu Onetu, mówi się, że jest to watykańska ruletka. Zapłodnienie in vitro to ogromny postęp w medycynie znany już od dziesięcioleci i dzięki programowi prezydenta Poznania uszczęśliwi wiele rodzin.